"gri bulutlar geçiyordu göğümden
anlamak üzereydim neron’un roma’yı neden yaktığını
karanlık bir koridor açıldı önümde, anlayamadım.
yenik düşmüş bir napolyon kadar mutsuzdum aslında,
intihara kalkışan hitler kadar çaresiz."
Avrupa'dan elenilen gece psikolojisi vardır bi. Herhalde 9-10 yaşımdan beri yaşıyorum. Galatasaray'ın Avrupa'ya vedâ ettiği gecelerin, bir miktarı da ertesi güne sarkan hâlet-i rûhiyesi. Tek sözcükle özetlemek gerekirse: Bombok!
Şampiyonluklar yaşanır, şampiyonluklar kaçar. Fener'i belki senede, belki 2 senede bir yeneriz, her sene yeniliriz. Ama bu Avrupa'dan hangi turda olursa olsun elenmenin travması hepsinden fenâdır. Bir yıl sonra gittik UEFA'yı kaldırdık ama ben hâlâ Bilbao'ya yenilip elendiğimiz gecenin o bombok dakikalarını hatırlarım. Sparta Prag'ı da, PSG'yi de, Tromsö'yü de...
Neyse, uzun uzadıya bir yazıyı hakedecek bir maç izlemedik. 6 yaşından beri izliyorum bu takımı. Bugün 23 yaşındayım. Fener'den 6 yediğimiz, 4 yediğimiz, ligde 6. olduğumuz zamanları yaşadım ama takımımdan böyle utandığım başka bir gece bilmem. Tromsö'ye elenirken bile en azından bahanelerimiz vardı.
Bir sonraki turda kesin elenecek, standartların altında bir takıma elendik. Ama utancımız bundan değil. Bu adamların isteksizliği, heyecansızlığı kahrediyor beni. 11 tane Nonda'yı aynı anda izlemeye can mı dayanır arkadaş?
Allah belâmı versin Aydın'ın golüne üzüldüm. Her zaman "Olsun, kötü oynasak da kazanalım. Sonra telâfi ederiz"ciydim, bu sefer o golle turu atlasak ilk defa bir galibiyetimizden utanacaktım. Neyse ki elemanlar 90+ demedi, bir tane daha atıp işimizi bitirdiler. Beograd maçlarından beri kader maçı, kader maçı, kritik maç, kritik maç! Bu ne lan? Daha aylardan Ağustos, UEFA'nın ön elemelerindeyiz! Böyle ömür geçer mi? Bu kadar mı düştük ulan? Öleceksek ölelim arkadaş.
Extensor arkadaş şöyle demiş ve hislerimize tercüman olmuş ki ancak böyle bitirilebilir bu yazı:
"Ben Galatasaray'ın kaybetmesini kabullenebilirim. Ama onurunu kaybetmesini kabullenemiyorum"
